یه زمانی وقتی بیمار سونوگرافی ترانس واژینال داشت من و منشی‌ها کلی هول و ولا داشتیم که ازدواج کرده یا نه و اگر نه میدونه چکاری داره انجام میده یا نه، که یه موقع من ناخواسته داماد نشم.
بعد دیدیم ای بابا، ما داریم بیشتر حرص می‌خوریم و نگرانیم و اصلا جای نگرانی نداره. دیگه من فقط اکتفا میکردم به اشاره‌ای که «میدونی سونوگرافیت داخلیه؟ موردی نداره؟» و همیشه هم جوابم «میدونم، موردی نداره » بود.

بار دومش بود که پیش من می اومد. پارسال سونوگرافی از روی شکم داشت و این دفعه داخلی. سوالم رو پرسیدم و از مورد نداشتنش مطمئن شدم و کارم رو شروع کردم که یهو پرسید: خانم دکتر، به نظرتون چرا من حامله نمیشم؟
گفتم ااااا مبارکه. ازدواج کردی؟
گفت نه، ولی پنج ساله با هم رابطه داریم. من یه بار هم حامله نشدم. به نظرتون عجیب نیست؟ دوست پسرم هم ناراحته. میگه برو ببین چسبندگی چیزی داری که حامله نمی‌شی حتما.
خیلی با خودم تمرین می‌کنم در برابر هجمه‌ی تغییرات بیشمار این روزها خیلی « گاگول » جلوه نکنم. خدا به ماسک خیر بده که خیلی وقتها دهان بازمانده از حیرت رو می‌پوشونه.
حجم غریبی سوالش انقدر زیاد بود که یک دقیقه سکوت کردم. گلویی صاف کردم و با لحنی «کول» گفتم: خوب حالا ازدواج کنین، بعد نگران بارداری باشین. چرا عجله می کنین؟
خیلی متفکرانه گفت: خوب فکر می‌کنم بخاطر همین مساله دوست پسرم منو نمی‌گیره.
یه زمانی دختر باید از ده انگشتش هنر میریخت و آفتاب مهتاب ندیده بود تا در رده های ممتاز قرار می‌گرفت. ولی این روزها هنر و آفتاب و مهتاب که در کوزه آب میخورن، هیچ، انگار باید سابقه‌ی حداقل یک سقط جنین غیرقانونی در پرونده باشه تا ممتاز شناخته بشه.

• و اونچه که جای افسوس داره جای خالی فکر و مغز و اندیشه ست، هم در اون زمان، هم در این زمان.