گاهی تو شلوغی مطب و تو بدو بدوها پیش میاد که دونفر یه کار رو بکنن. مثل این دفعه که پرستو تخت اول رو پر کرده و پرده ش رو کشیده و چند دقیقه بعد خانم منیری تخت دوم رو پر کرده. تخت

صورت جنین که از لابلای سایه های جلوش واضح شد هر دومون از این همه قشنگی تعجب کردیم. درحالیکه با پشت دست اشکای ذوق رو پاک می کرد گفت: تُحفه! گفتم کی؟ دخترکت؟ گفت: نه باباش، آخه تحفه خیلی خوشگله. این دخترک هم به اون رفته.

نگاه کردن حال و هوای آدما تو کِرختی اول صبح دیدنیه، جورواجور و رنگ وارنگ. اگه فرصتش رو پیدا کنی البته. تو ترافیک بی دلیل و توجیه اول صبح پذیرفتم که طبق اظهار نظر صریح « ویز » عاقل و همه چیزدان

چرت زدن همون خوابیدنه و نیست. چرت زدن مثل یه ادم رها و بی پرواس که هرکاری دلش بخواد میکنه، هرجا که دلش بخواد، ولو برای چند دقیقه و کاری به اطرافش نداره. ‎برای چرت زدن نه نیازی به رختخواب هست، نه لباس

فکر نمی کنم بشه کسی رو پیدا کرد که حال و هوای دم افطار و سحر حالی به حالیش نکنه. این حال و هوا کاری نداره روزه هستی یا نیستی، اعتقاد داری یا نداری، اصلا کجای کاری. تیک تاک دم اذان مغرب، صدای

خانم مهین صادقی، معلم کلاس اول، با بقیه‎ی معلم‎های مدرسه فرق داشت. موهای سیاه پرپشت کوتاه خیلی فر و لباس‎های ساده‎ش و کفش‎های کتونی‎اش از بقیه متمایزش می‎کرد. می‎گفتن برادرش کمونیسته و زندانیه. بااینکه داشتن

بعد از مش عباس که دیگه خیلی پیر بود و بعد از آقای اکبری که مثل مخمل خان خونه ی مادربزرگه تنبل و خواب آلو بود، پیدا کردن آقای گلی زاده برای نظافت مطب قدیمی چهارراه شیخ هادی یه جور رسیدن به ساحل

اینکه از چه وقت مش خلیل و بساط کوچیکش شدن پایه‌ی ثابت درمانگاه فلکه الله خرمشهر رو هیچکدوم یادمون نمیاد. فقط یادمونه از روز اول شروع به کار تو این درمانگاه، وسط برهوت بعد از جنگ، با اون فلکه الله بی گل و

مشعوف و مسرور از اینکه نه تنها چاق نیست، بلکه لاغر و خوش فرم هم هست، چشم به مانیتور کار رو شروع کردم که دستم و پروب تو دستم یهویی پنجاه سانت رفتن هوا. باورم نمی شد این تغییر سطح فقط بخاطر باد

سونوگرافی جنین، یک کار تخصصی است. کاری نیست که به دلخواه بیمار درخواست شود و پزشک متخصص فقط نقش نویسنده و مُهر زننده‎ی درخواست را داشته باشد. تمام سعی بر این است که کاری که برای جنین لازم و ضروری است انجام شود.