بهم میگه شما دارین تکونش میدین؟
داریم با هم جنینش رو می‌بینیم که در تموم جهات بالا پایین میپره و می‌چرخه و می‌رقصه.
میگم نه والا! کار خودشه.

با وجود تموم پیچش‌ها و چرخش‌ها دریغ از یک ثانیه در وضعیت مناسب قرار گرفتن، جوری که کار به وقت اضافه می‌کشه. دوباره نگاهی به جنین پیچان و رقصانش تو مانیتور می ندازه و با لحنی متعجب آمیخته با فلسفه و عرفان میپرسه خانم دکتر، به نظرتون این حرکاتش ارادی هست؟
اولش خنده‌م می‌گیره و می‌گم یعنی چی؟
می‌گه یعنی خودش تصمیم می‌گیره اینطور حرکت کنه؟
خیلی زود و قاطع می‌گم خوب معلومه که نه. این فسقلی اراده‌ش کجا بود.

ولی بعد به حرفش فکر می‌کنم. درسته این موجود کوچولو هیچ تصمیم و اراده ای در موجود شدنش نداشته، درسته هیچ‌کس برای بودن و اومدنش ازش نظر نخواسته، ولی چطور میشه فهمید تو سرش چی میگذره؟! چطور میشه مطمئن بود فکر نمی‌کنه، تصمیم نمی‌گیره، ارادی حرکت نمی کنه؟

چه اراده ای از این بالاتر که اومده تا زندگی حداقل مامان و باباش رو اساسی تغییر بده و بشه محور اصلی همه چیزشون؟

این همه پیچش و چرخش عشق خیلی هم غیرارادی نمی‌شه باشه. فقط کسی نمی‌تونه ازش سر در بیاره.

برای مطالعه ی سایز داستان های مطب کلیک کنید

برای مشاهده صفحه اینستاگرام سونوگرافی نیلو کلیک کنید.