تپلی و گرده، با صورت ساده و بدون آرایش، عینک ساده‌ی طبی، مانتوی گشاد و بلند مشکی، و روسری بلند مشکی که زیرگلو کلیپس خورده.
بارداری دومشه و کاملا به یادش میارم. برای بارداری اولش هفت سال پیش با همین سادگی تپلانه می‌اومد پیش من.
‌
جای سزارین رو که میبینم یادم میاد خیلی اصرار به زایمان طبیعی داشت.
میگم پس چی شد؟ میخنده و میگه نشد دیگه. هرکار کردم نیومد.
میگم خوب الان میگن بعد از چندسال میشه با وجود سزارین قبلی زایمان طبیعی کرد.
یهویی برآشفت و نه گذاشت و نه برداشت و یهویی با صدای بلند گفت وللللم کن خانم دکتر. بذار «یه جامون پاره بشه»!
از دیدن قیافه‌ی من از شدت تناقض نوع بیان مخالفتش با سادگی تپلانه‌ش غش‌غش خندید و گفت دروغ میگم؟
با خنده گفتم من چکاره‌م که بذارم یا نذارم؟ درست میگی. یه جا بهتر از چندجاست.
‌
کارش تموم شد و رفت، با خیال راحت، که من نقشی در یک جا یا چندجا ندارم.
رفت ولی دیگه بهش نگفتم هر پاره شدنی یه زخمه. چه یه جا، چه چند جا.
دیگه نگفتم هر زخمی درد خودش رو داره.
دیگه نگفتم زخم زخمه. چه زخم قدیمی، که دوباره بازش کنن و مجبورش کنن خودش رو ترمیم کنه، چه زخم جدید، که باید تازه راه ترمیم رو در پیش بگیره.
‌
دیگه نگفتم زخم زخمه.
این که زخم کردن جسمه.
از اون بدتر، زخم کردن روحه.
هر پارگی یه زخمه.
پاره کردن یه زخم قدیمی.
یا پاره کردن و یه زخم ِ تازه.