از مریضای نزدیک به آخره. جوونه و صورتی، شال صورتی، شلوار صورتی ، و خنده های صورتی. می گم چی خوردی این همه نفخ داری؟ می گه بخدا هیچی، فقط پفک! باورش نمی شه پفک جنگل ابر درست می کنه و با خنده

صدای منشی می اد که با ارامش توضیح می ده برای سونوگرافی واژینال حتما باید نسخه ی پزشک متخصص داشته باشین و این به صلاح خودتونه. صدای بلند خانمی هم می اد که پشت سرهم بی وقفه می گه نسخه ندارم ولی من

بیست و‌ دو سالشه و ساده س. خیلی ساده. یه پسر پنج ساله داره و خودش هنوز دختر بچه طور، بچه ی دوم‌ رو تو راه داره. دفعه ی دومه که پیش من می اد. منشی راهنماییش می کنه که پشت پرده دراز

چند کلام نصیحت گونه و درددل وار ظهر جمعه: وقتی منتظر نوبت نشستیم به همدیگه مشاوره ی پزشکی ندیم، از پزشکی که بغل دستیمون یا روبروییمون می ره بد نگیم، تو کاری که پزشکش خواسته دخالت نکنیم و راهنمایی نکنیم. - به

نوزده سالشه ولی انقدر صورتش بچگونه س که خیلی خیلی کمتر به نظر می رسه. زیباست و ساده، با خنده های بچگانه. انگار یهویی از عروسکاش جدا کردن و انداختنش تو عالم بزرگا. با هر حرکت دخترکش تو دلش و با صدای قلب

تو این اوضاع بهم ریخته‌ی این روزا، با تحریم‌ها و سختی‌ها و تتلو ها، یه چیزی رو یادمون باشه: مهم نیست شغل‌مون چیه، درآمدمون چقدره، خونه مون کجاست. مهم اینه به بچه‌هامون و به همدیگه عشق بدیم. انگار که ما شاه و ملکه‌ایم

گاهی نداشتن تفاهم نفهمیدن همدیگه در مورد چیزهای خیلی به ظاهر ساده س، مثلا عدم تفاهم درمفهوم « این ور » و « اون ور» . به بیمار می‎گم بچرخ « این ور» ، و ادامه می دم: بچرخ « این ور طرف من» .با حرکت دورانی دست

داستان مال سال‎های کار کردن تو آبادانه. تو‌ یه روز شلوغ شنیدم خانمی به منشی اصرار می کنه که من حتما باید برم تو. منشی هی می گفت نمی شه، آخه چرا اصرار دارین برین تو؟ ولی فایده نداشت. وقتی نوبت بیمارش شد صداش

درخواست اسنپ که دادم پلاک ماشین«ژ» بود. وقتی رسید فهمیدم ماشین معلولین هست. «آخیش طفلکی» گویان سوار شدم و از رو کنجکاوی سرکی کشیدم و خداروشکر هر دو پای راننده‎ی جوون رو دیدم، ولی هم چنان ترجیع بند

ساده پوشیده. مضطربه و پر از غربت. از شهرستان‎های اطراف تهران اومده. آزمایش‎های بررسی سلامت جنینش مشکل داشته و داره، هم مرحله‎ی اول هم مرحله‎ی دوم، و باید آزمایش ژنتیک انجام بده، ولی نداده، چون پول نداشته، چون