‌منشی‌ها هرکاری کردن نتونستن راضیش کنن که بمونه پیش اونا تا مامانش بیاد سونوگرافی اش رو انجام بده.
پسرک چهارساله‌ی بانمکی بود با صورت گرد لپ‌دار و موهای مردونه کوتاه شده با فرق یه وری، که با هیچ وعده وعیدی، نه نقاشی پشت میز ، نه شکلات ، تطمیع نشد.
تقصیر اون نبود ، مامانش حواسش نبود که سونوگرافی انومالی نیاز به دقت و سکوت داره و وقتی با پسرکوچولوش میاد همه مون رو به یه « حالا چه کنیم » ای مبتلا میکنه.
چاره ای نبود. با مامانش اومد تو و قول داد ساکت بایسته . قول داد ولی مثل اهنگ پس زمینه ی فیلم با هر کلمه ی گزارش من حرف زد . از همه چیز گفت و من هم با تلاشی مضاعف هم حرفهای اون رو شنیدم و هم خواهرش رو دیدم و هم به مامانش و به خودش نشون دادم.
صدای قلب دخترک رو که گذاشتم لحظه ای سکوت کرد. گفتم میدونی خواهرت چی داره میگه ؟ میگه حامین دوستت دارم. تو هم بهش بگو دوستت دارم.
به روش نیاورد و یه چیز دیگه گفت. گفتم نه ، به خواهرت بگو دوستت دارم. روش رو کرد طرف تلویزیون و باز یه چیز دیگه گفت.
گفتم تا نگی خواهری دوستت دارم کارمون تموم نمیشه. یه نگاه چپ چپ به من انداخت و یه دوستت دارم یواشکی نثار خواهرش تو صفحه ی مانیتور کرد و بلافاصله با تغیر به مامانش که داشت میخندید گفت تو سرت رو بکن اون ور.
از سخت « دوستت دارم » گفتنش جا خوردم.از لحن صحبتش با مامانش جا خوردم. و وقتی مامانش با لبخند گفت « مغروره ، خیلی مغروره» خیلی بیشتر جا خوردم.
حس رضایت و غرور مادر از مغرور بودن این مرد کوچک و سخت به زبون اوردن « دوستت دارم »غصه دارم کرد. این پسرک از حالا مغرور رو سالها بعد در قامت یه مرد جوون تجسم کردم که قراره یه دوست باشه ،یه همسر باشه ، یه پدر باشه . وقتی رو که این پسرک از حالا مغرور قراره عاشق «بشه» ، عاشق «میشه » ، ولی عاشق « بودن » رو بلد نیست.
خواستم به مامانش بگم، ولی نگفتم ، که « دوستت دارم » گفتن کاری با غرور نداره. که سخت گفتن ، کم گفتن «دوستت دارم »هنر نیست. که « دوستت دارم » گفتن کار بدی نیست.
خواستم بگم ولی نگفتم ، که «دوستت دارم »گفتن رو باید تمرین کرد، باید یاد داد. که « دوستت دارم » رو باید زیاد گفت ، زیاد شنید ، زیاد خواست.
خواستم بگم ولی نگفتم که دنیای حامین ، دنیای دخترک توی دلش ،این روزها بیش از هروقتی به دوست داشتن و دوست داشته شدن نیاز داره. خیلی بیشتر از غرور .