بهش می‌گم من اول اندازه‌ها رو می‌گیرم بعد با هم نگاه می‌کنیم.
بین گفتن عددها یهو غش غش می‌خنده و‌ به یه جایی تو‌ صفحه‌ی مانیتور نگاه می‌کنه و می‌گه بچه‌م چشم نداره؟!؟
جهت چشمش رو‌دنبال می‌کنم و قسمت مربوط به شکم رو نشون می‌دم و می‌گم این رو‌ می‌گی؟ همونطور که می‌خنده سرش رو به نشونه‌ی تایید تکون می‌ده.
می‌گم اولا که این شکم‌ جنینه.
دوما، بفرض سرش باشه، ندیدن چشماش خنده داره؟!
یهو متوجه حرفش و تعبیرش می‌شه و خنده‌ش می‌شه بغض و‌ گریه.
انگار از خنده‌ی بیجاش ترسیده.
حالا باید آستین همت بالا بزنم و گریه‌ش رو‌ بند بیارم.
هرچیزی به جاش خوبه، خنده به جا، گریه به جا، چشم سر جاش تو سر، و‌ شکم سرجاش.
جاها رو قاطی پاطی نکنیم.