در این روزهای تبدار و ناخواسته گرم و تاریک تیرماه، امروز را روز قلم نامیده‌اند.
قلم چگونه روزی را برای خودش مبارک بداند که خود عین بردگی است؟
قلم آن جوری میرقصد که می‌رقصانندش.
آن چیزی را نقش می‌زند که فرمانش می‌دهند. گاهی نامه‌ی عاشقانه‌ای می‌نویسد.
گاهی امضای پای حکم طلاقی میشود. شاید حکم اعدامی را لغو کند، یا فرمان شروع جنگی را ابلاغ کند.
شاید هم بنویسد و بنویسد و بشود کتابی، ماندگار برای سال‌ها، شعری پر از احساس، کتیبه‌ای پر از افتخار.
قلم دربند فکر است، برده‌ی اندیشه است.
قلم می‌نویسد آنچه را که باید بنویسد، بی آنکه «باید نوشته اش» را بداند یا بخواهد.

در روز قلم، روزی به نام اندیشه را مبارک بخواهیم.
روز مبارک دانستن اندیشه‌های پاک، مهربان، عاشق، بلندپرواز که هیچ قلمی را به نوشتن از بخل و بدی و جهل و کینه اجبار نمی‌کنند.