از سالن انتظار خبر میدن که اوضاعش روبراه نیست و خیلی سرفه میکنه. برای همین زودتر صداش می‌کنم. روی تخت دراز کشیده و صدای سرفه های خشکش میاد.
سرکی به اتاق می‌کشم و میگم خانمِ …… ، حالتون خوبه؟
با صدای ضعیف و بی‌جون و با سرفه‌های تک‌تک وسط حرف زدنش میگه: آره خوبم. نخودچی خوردم، پریده تو گلوم.
دروغ گرفتنی داره و نگرفتنی. ابروهای بالارفته‌ی من رو که می‌بینه خودش میفهمه دروغش نگرفتنی بوده.
دوقلو بارداره و هفته های آخر بارداری‌شه. رشد یکی از جنین‌ها خیلی عقبه و اندازه‌ها با هم نمیخونن.
پرونده‌ش رو که نگاه می‌کنم می‌بینم یک بار همون اوایل بارداری اومده و بین سونوگرافی‌هاش پیش من خیلی فاصله‌ست.
ازش میپرسم تو سونوگرافی‌هایی که تو این مدت انجام دادی راجع به رشد بچه‌ها چی گفتن؟
منظورم رو متوجه نشد. فکر کرد معترضم به اینکه چرا پیش من نیومده. گفت خواستم بیام پیش شما. دکترم به « فونت » گزارش شما ایراد گرفت. گفت خیلی ریزه. دیگه نرو اونجا. برو جایی که با فونت درشت بنویسن. بعد مکثی کرد، چندتا سرفه کرد و گفت: میشه فونت رو عوض کنید؟
‌
تو کارم خیلی دروغ میشنوم و همیشه هم رنج میبرم. دروغ گفتن وحشتناک راحت شده. ادمها برای توجیه خودشون، برای میانبر زدن به خواسته شون ، و گاهی فقط از روی عادت، مثل اب خوردن دروغ میگن. دروغهایی گاه مسخره، گاه وحشتناک، گاه بسیار ماهرانه، و گاه بسیار ناشیانه. مثل همین الان.
دکترش از همکاران قدیمیه. بهشون زنگ میزنم تا زودتر گزارش رشد بهم ریخته ی یکی از جنین ها رو بدم. خانم دکتر میگه اره ، انتظار داشتم . خانم ِ …. حالش خیلی بد بوده. هنوز هم کووید داره.
ویروس امیکرون رو میبینم که تو فضا میچرخه و شکلک درمیاره و میگه نه بابا ، الکی میگن. امیکرون کجا بود. من نخودچی ام. نخودچی شاخدار.
جریان نخودچی پریده در گلو رو میگم و دوتایی خنده ی غصه داری میکنیم . یاد جریان فونت ریز می افتم. میگم راستی خانم دکتر ، بعد از بیست سال همکاری حالا فونت گزارش من ریز شده و بخاطرش میگین مریض نیاد پیش من؟
خانم دکتر از فرط تعجب پشت تلفن سکوت میکنه. فقط یه « چی ؟! فونت ریز دیگه چیه ؟!» میگه ، و بعد دوتایی میخندیم و خداحافظی میکنیم. خانم دکتر میره تا به داد جنین هایی برسه که مادرشون ویروس کووید رو نخودچی میبینه ، و من میرم تا با هر فونتی که دم دستم بود، ریز یا درشت، از دروغگوها بنویسم. دروغگوهای ناشی.