مکثی میکنه، از گوشه‌ی چشم نگاهی بهم میندازه، سرش رو برمیگردونه طرف مانیتور و زیرلبی، جوری که من به سختی میشنوم میگه: احساسش رو دارم، ولی میرم دستشویی چیزی نمی یاد!!!

از بهت اولیه‌ی حرفش که درمیام دوتایی میخندیم و میگم بلوتوثی یعنی چی؟ میگه باور کنین راست میگم. من کرونا داشتم، تو قرنطینه بودم. اصلا نمیدونم چی شد.

بجای اینکه خانم تخمک همین طوری برسه به لوله‌ی رحم و همین طور منتظر بایسته تا یه آقای اسپرم از بقیه جلو بزنه

با خوشحالی گفت می‌دونم چیکار کنم که خیلی خنده‌م بگیره. میرم شوهرم رو چنگ میگیرم!

دوباره یادش می افته و قیافه‌ش درهم کشیده میشه و میگه نمی‌دونم ولی اسمش هم میاد حالم بهم میخوره.

تا دلم خواست خوردم و رقصیدم و یک لحظه هم فکر نکردم رهایی اعضای بدن در زیر لباس عروس یک عروس چه نمودی داره . برعکس ، همه ش فکر میکردم این رهایی چقدر خوبه.

اقای گلی زاده کارگر بازنشسته‌ی کارخونه‌ی سیمان بود. سن و سالش رو نمیشد حدس زد. انگار سالها کار با سیمان چهره و موهاش رو زیر یه لایه غبار سفید برده بود.

‌انقدر ساده تمامیت یک زن رو در یه تخمک خلاصه می‌کنه و توصیف می‌کنه که نمیشه به سادگیش لبخند نزد و غصه نخورد.

نوبتش که میشه معلوم میشه تاریخ‌ها رو قاطی کرده و به پزشک زنانش قاطی گفته و به حرف پزشکش هم گوش نکرده و با حساب کتاب خودش اومده و دیر اومده و زمان سونوگرافی رو ازدست داده.

میگم حالا با این گوش‌های کوچیک خوب میشنوی یا نه؟ میگه اتفاقا خیلی خوب میشنوم.