وارد اتاق سونوگرافی نشده پاچه های شلوار جین خیلی خیلی تنگ فرو می ره تو چشمم. اونقدر تنگ که رباط عضله ها رو میشه از زیرشون دید و این تنگی مستمر و پایدار در طول مسیر شلوار ادامه داره.

قوه‎ی تخیلم می ره تو شکم مامان: جنین رو می‎بینم که تو‌خواب ناز صبحگاهیه و اضطراب مامان و‌ زنگ‌ساعت برای اومدن به سونوگرافی هم بیدارش نکرده.
یهو با خم شدن مامان برای پوشیدن این شلوار لوله تفنگی جنین نود درجه تا می‎شه ،طوری که کف پاش می‎رسه رو سرش و با هر تلاش مامان برای میلی متری بالا کشیدن این لوله ی تفنگ دست و پا و کله ش تو هم می‎پیچن.
لوله‎ی تفنگ میاد بالا و مامان کمر راست می‎کنه، ولی تا جنین یه خورده صاف م‎یشه و گره هاش باز می‎شن و میاد نفسی تازه کنه یه چیزی سفت می‎شه جلوش. دگمه‎ی این لوله تفنگ به سختی بسته میشه و جای نی نی رو‌تنگ و تاریک می‎کنه.

به زور خودم رو از دنیای خیال می‎کشم بیرون و به مامان روی تخت می‎گم: شلوارت خیلی گشاده ها. تنگ تر بپوش!
فوری می‎گه باشه چشم.
دوتایی زیرچشمی یه نگاهی به هم می کنیم و تازه می‎فهمه جریان چیه.

می‎خنده و قول می‎ده بعد از سونوگرافی بره شلوار آزاد و راحت بخره. جنینش از اون تو برام یه 🙏🏻 می‎فرسته.

یکی از چیزهاییکه جنین‎های این روزا خیلی کَمش دارن پیراهن‎های بارداری از بالا گشاد قدیمیه. 

و لوله‎ی تفنگ بده ، حتی از نوع شلوارش.

برای مطالعه ی سایز داستان های مطب کلیک کنید

برای مشاهده صفحه اینستاگرام سونوگرافی نیلو کلیک کنید.