دکتر جاویدی شریک عزیز مطب جمهوریِ من گاهی یه موردای خاصی رو از بیمارستان آبان می سپردن به من. مثل خانم تقریبا مسنی که از امریکا اومده بود ایران و قرار شد بیاد پیش من عکس روده ی بزرگ بگیره. دکتر جاویدی بهش گفته بود مهتاب خیلی مهربون و آروم این کار سخت رو برات انجام میده.

و چه استرسی داشتم من: یه خانم چیشتان پیشتان با موهای بلوند کوتاه ِبراشینگ شده و پوش داده شده، با گوشواره و گردن بند مروارید و ریمل غلیظ و ماتیک قرمز، که قرار بود من با مهربونی باهاش مسیر روده ی بزرگش رو گَز کنم. تو این همه کار که از دست من برمیاد، با مهربونی روده ی بزرگ دیدن این عزیز نصیب من شد.

معمولا کارهای گذاشتن لوله داخل مقعد و مقدمات کار رو تکنسین انجام میداد و من موقع گرفتن تصاویر میرفتم، ولی برای این مورد خواستم سنگ تموم بذارم و از اول لوله گذاری خودم باشم.

یه پارچ گنده باریم (همون محلول گچی های عکس رنگی) از پایه سرم آویزون شد و سر شلنگ اِنِما (همون تنقیه) با کلی جانم دلم و ببخشید و تموم شد به اندازه ی کافی داخل راست روده قرار گرفت و کلیپس شلنگ برداشته شد و من خوشحال و سربلند از خودم که «آفرین که حتی لوله رو هم خودت گذاشتی» اومدم برم تو اتاق فرمان که نمی دونم چی شد سکندری خوردم و پام گرفت به پایه سرم و…!!! یه پارچ باریم سرازیر شد روی عزیزِ یه وری روی تخت خوابیده و در کسری از ثانیه تموم موها، مژه ها و از همه بدتر سوراخ گوشی که رو به بالا بود غرق در محلول گچیِ کوفتی شدن.

بیمار از بُهت فاجعه حتی نفس هم نمی‌کشید. من هم. وقتی از زنده بودنش و زنده بودنم مطمئن شدم با تکنسینم دویدیم چیزی برای تمیز کردنش بیاریم که پامون دوباره خورد به پایه ی سرم و این دفعه خود پارچ استیل با صدای مهیب افتاد رو تخت بالای سر بیمار مفلوک!!!

تصمیم گرفتم دیگه هیچ حرکتی انجام ندم. همون جا ایستادم و تنها گاز استریل دم دست رو برداشتم و شروع کردم به تمیز کردن سروصورت و سوراخ گوش سفارش شده ی بخت برگشته.

گاز استریل از گچ اشباع میشد و من همون طور که پشت سرهم معذرت میخواستم می‌چلوندمش توی پارچ افتاده کنار سر بیمار و دوباره پاک کاری رو شروع میکردم و انقدر حالم بد بود که بیمار با اون اوضاعش من رو دلداری می داد.

همه‌مون تو زندگیمون استرس های کوچیک و بزرگ داشتیم و داریم که بعد با یه رنگی به یادشون میاریم: خاکستری، سیاه، صورتی، پرتقالی… بعد از این همه سال خاطره ی استرس اون روز با پس زمینه ی بانوی سفارشی شیک و پیک دراز کشیده روی یه پهلو روی تخت رادیولوژی، با شلنگ در راست روده و سپیدوَش شده از باریمی که همه جاش رو پر کرد بجز روده ی بزرگش رو، هنوزم که هنوزه رنگی رنگی به یادم میاد.

استرسی خیلی بزرگ، ولی بطور خیلی سفارشی خیلی رنگی.

 

برای مطالعه ی سایز داستان های مطب کلیک کنید
برای مشاهده صفحه اینستاگرام سونوگرافی نیلو کلیک کنید.