تو این روزها میدونم باید مثبت بود، باید مثبت فکر کرد و باید برای آرامش این اب و خاک دعا کرد. میدونم باید عشق فرستاد و محبت کرد و آروم بود. میدونم تنفر و خشم فضای دنیا رو مسموم کرده. ولی وقتی «این لکه‌ی حنایی نجس ِتاریخ بشریت» صحبت از هدف گرفتن مراکز « فرهنگی » ایران ما میکنه نمی تونم متنفر نباشم، نمی تونم جلوی خشمم رو بگیرم، نمی تونم نترسم.

وقتی یاد تموم اون جاهایی از این آب و خاک که عاشقانه دیدم می افتم، وقتی فهرست بلند نادیده هام در دفترچه یادداشتم تیک نخورده جلوی چشممه، میگم کاش توان داشتم و عکسهای این مرز و بوم رو برای اون لکه‌ی نجس میفرستادم و پس گردن حناییش رو فرو میکردم تو عکسها تا ببینه این مملکت سراسر ارزشه، سراسر تاریخه، سراسر شاهکاره. تاسیسات نفتی، نظامی یا حتی عمارتهای ساخته شده نیستن که ایران رو ایران کردن. ایران یعنی دماوند، خلیج فارس، دریای خزر.ایران یعنی ساحل بریس، جنگل هیرکانی. ایران رو تنگه‌ها، کوه‌ها، دره‌ها، آبشارها، کویرها، نخلستان‌ها، روستاها، مردمش ،ایران کردن.

ایران یعنی تمام اینها، وجب به وجب.
و دلم سرشار از حس دلسوزی و ترحم برای این حنایی نحس و تمامی منحوس هایی یه که در تموم عمر نکبت بارشون حتی یک بار لذت خوابیدن در کویر یا لمس جنگل رو تجربه نکردن و با سودای قدرت و ثروت با دلی سیاه و ملعون به دنیا اومدن و هرروز دل سیاه تر و ملعون‌تر شدن.

ایران از این گذر هم میگذره، بدون شک.
زخم خورده و ترسیده، ولی میگذره.

شک ندارم.

 

برای مطالعه ی سایز داستان های مطب کلیک کنید
برای مشاهده صفحه اینستاگرام سونوگرافی نیلو کلیک کنید.