درخواست اسنپ که دادم پلاک ماشین«ژ» بود. وقتی رسید فهمیدم ماشین معلولین هست.

«آخیش طفلکی» گویان سوار شدم و از رو کنجکاوی سرکی کشیدم و خداروشکر هر دو پای راننده‎ی جوون رو دیدم، ولی هم چنان ترجیع بند «طفلکی» رو زیرلب تکرار می‎کردم. در حال شنیدن موزیک متال /رپ /جاز طور گفتم پنج تا ستاره‎ی امتیازدهی اسنپ رو قبل از رسیدن برای این طفلکی طلایی کنم که غش غش خنده و چاق سلامتی آقای راننده با موبایلش و گپ و گفتگوی گرم و طولانیش شروع شد. با موبایل‎های جدید انقدر تو صدای طرف مقابل رو خوب می شنوی که یه جوری تو هم در مکالمه شریک می‌شی. سه تایی سرگرم مکالمه بودیم که تو میدون آرژانتین سر ماشین پیچید به راست و هرچی «ویز» بیچاره و من از اون پشت داد زدیم چپ، چپ، فایده نداشت و افتادیم تو ترافیک. مکالمه‎ی موبایلی همراه شد با بوق زدن‎های ممتد، مدل اتصالی طور، و فحش‎های لطیف و جدید به تموم ماشین‎های اطراف تا شعاع دو کیلومتری.
بالاخره رسیدیم، همیشه بالاخره می‎رسی، چطور و چه مدتش مهم نیست.

بعد فهمیدم هر ماشینی که با پلاک معلولین می بینم الزاما راننده‎ش معلول نیست و با داشتن پارتی می‎تونی سالم باشی ولی ماشینت نمره معلولین کنی! یا شاید فرهنگ و تربیت معلول هم طرح ترافیک می‎گیره.

و برای میلیونیم بار به خودم یاداوری کردم زود و زیاد دل نسوزون. یه خورده صبر همه‎جا مفیده.

 

برای مطالعه ی سایز داستان های مطب روی لینک روبرو کلیک کنید. کلیک کنید

برای مشاهده صفحه اینستاگرام سونوگرافی نیلو کلیک کنید. کلیک کنید